Ik vraag wat haar hier gebracht heeft. Ik zie haar aarzelen en uiteindelijk zegt ze snikkend: ‘Ik voel weer het verdriet over het onverwachts overlijden van mijn moeder, een half jaar geleden. Ik dacht dat ik dat allang verwerkt had.’ Ze begint intens te huilen. Ik zit zwijgend bij haar.
We laten ons omhullen door de troostende stilte die ons verbindt. ‘Ik ben meteen na haar overlijden weer aan het werk gegaan’, vervolgt ze. ‘Dat hield me op de been. Maar het is allemaal zoveel: de kinderen, werk, mijn opleiding, het huis van mijn moeder leeghalen, ruzies binnen de familie… Ik voel zoveel spanning in mijn maag en borstgebied.’
Ik vraag haar om alles wat te veel voelt in haar leven in het kussen te verzamelen dat voor haar ligt, om het vervolgens op een voor haar juiste plek te leggen.
Op mijn vraag wat het met haar doet om er vanuit deze afstand naar te kijken, zegt ze: ‘Ik voel me rustiger worden.
En ik vraag me af wat ik wel niet allemaal denk te moeten van anderen en wat ik zélf nou eigenlijk echt wil.’ ‘En?’, vraag ik. ‘Meer rust en meer ‘kneuteren’.
Op tafel nodig ik haar uit haar lichaam te laten rusten op mijn handen die onder haar bekken en rug liggen. ‘Het is net alsof ik gedragen word’, zegt ze. ‘Heerlijk zacht en ontspannend.’ Er volgen nog meer dragende bewegingen en grondende aanrakingen. Ten slotte leg ik mijn volle zachte handen stil op haar borstgebied en maag, en nodig haar uit er rustig naartoe te ademen. Er rolt een traan over haar wang. ‘Dit is niet van verdriet hoor. Ik ben ontroerd.’