‘Ja, ik heb eetbuien. Als ik thuiskom van mijn werk, eet ik de hele koelkast leeg. Brood, worst, kaas en ook een pak koekjes werk ik gemakkelijk weg.’ Christine staart naar de grond. Dikke tranen biggelen over haar wangen.
Ik vraag haar om in gedachten terug te gaan naar een moment vlak vóór een eetbui. ‘Ja, dan kom ik thuis en dan voel ik me vaak heel onrustig. Ik weet dan niet wat ik moet doen.’
‘Kun je nú voelen wat je op dat moment nodig hebt of waar je naar verlangt?’ Het is even stil in de ruimte. De klanken van mijn woorden lijken nog na te galmen.
Ineens begint Christine te huilen en zakt voorover. ‘Wees maar nieuwsgierig en volg je lichaam maar’, zeg ik zacht en leg snel een deken op de grond.
Christine schreit als een baby. Ze ligt op haar zij, de knieën opgetrokken. Haar linkerarm begint te bewegen en lijkt iets te zoeken.
Ik pak de arm met een van mijn handen vast bij het ellebooggewricht, mijn andere hand pakt Christine’s hand.
‘Laat je arm maar rusten en voel de steun van mijn handen. Kun je het contact met mij voelen? Misschien voel je warmte of een tinteling? Kun je voelen dat je op dit moment niet alleen bent?’
Zo blijven we een tijdje op de grond zitten. Gaandeweg voel ik dat het lichaam van Christine ontspant. Dan richt ze haar hoofd op en kijkt ze me met haar betraande ogen recht aan. Er is contact. Ik voel me dankbaar en geroerd.
– Annemiek Custers