‘Ik heb zoveel weerstand om aangeraakt te worden. Het begint echt een probleem te worden in mijn relatie.’ Hilde heeft haar ogen neergeslagen. Ze lijkt wat verkrampt op de stoel te zitten. Alleen haar tenen wiebelen.
‘Hoe is het om dit uit te spreken?’ ‘Kwetsbaar. Ik schaam me er een beetje voor.’ ‘Wat dapper dat je het thema inbrengt hier. Zit ik trouwens op de goede plaats voor jou?’ ‘Wat mij betreft mag je een beetje dichterbij komen’, zegt Hilde. Ze kijkt toe hoe ik mijn stoel iets meer in haar richting schuif. ‘Klopt het zo voor je?’, vraag ik. Hilde knikt. En dan is het stil. We nemen allebei een slok van onze thee.
‘Ik wil graag aangeraakt worden en ik wil het ook niet. Ik weet niet hoe ik uit dit dilemma moet komen.’ Hilde slaakt een diepe zucht. Ik nodig haar uit er nog een te maken en doe met haar mee. Ik zie dat Hildes rechtervoet beweegt. ‘Houden je voeten van contact?’, vraag ik. ‘Huh? Wat zeg je?’ Hilde beweegt haar lijf naar voren. ‘Ik zag dat je rechtervoet bewoog en vroeg me af hoe die voet het zou vinden als er een andere voet zou komen die hetzelfde zou doen.’
Hilde kijkt me nu uitdagend aan. Ineens tipt ze met haar rechtervoet mijn linkervoet aan. Ik reageer door met mijn linkervoet haar rechtervoet aan te raken. Ze begint te lachen. Ik vraag haar hoe het zit met haar speelsheid. ‘Ik hou van speelsheid’, zegt Hilde, ‘en tegelijkertijd…’ En dan zwijgt ze. ‘En tegelijkertijd zitten we nu met ‘neeneenee’. Ik weet dat het leuk is, maar ‘neeneenee’…’, vul ik aan. We beginnen beiden te lachen. De uitgang is gevonden.
– Annemiek Custers