Licht opgewonden stap ik mijn nieuwe, frisse praktijkruimte in. Mijn eerste sessie Rebalancing en Traumatherapie begint hier, een lichaamsgerichte therapie die leidt tot meer zelfinzicht. Mijn lijf trilt nog na van de intensieve zomer, waarin ontspullen, dozen in- en uitpakken, regelen en klussen centraal stonden. Het is heus: ik ben verhuisd!
‘Ik ben zo moe,’ vertelt Miriam als ze is gaan zitten. ‘Vorige week had ik zelfs weer een migraineaanval’. Ze zucht. ‘Een verhuizing geeft zóveel stress.’ Ik vraag Miriam wat ze op dit moment in haar lichaam ervaart. ‘Nou ja, de druk op mijn diafragma en schouders is bijna niet uit te houden.’ Ik leg mijn handen eerst op haar rug, daarna op haar schouders. Ze ontspant zich voelbaar. Als ik haar uitnodig om haar nek helemaal te laten ‘smelten’ in mijn hand, zakt haar hoofd naar links. ‘Volg je hoofd maar,’ zeg ik zacht. Haar hele lichaam buigt mee naar links, en haar rechterarm beweegt zich zijwaarts. ‘Heb je nu misschien een beeld, gevoel of gedachte?’ Ze vertelt over het beeld dat ze met het ouderlijke gezin aan tafel zit. Als klein meisje voelde ze zich zo eenzaam. ‘Ik zakte altijd weg tegen de muur links van me, in de hoop dat iedereen weg zou gaan.’ Opnieuw duwt ze haar rechterarm opzij. Ik geef tegendruk. ‘Weg, weg!’ roept Miriam. ‘Ik nodig haar uit de kracht te voelen die vrijkomt. Aan het eind van de sessie voelt Miriam de stevigheid en gronding in haar benen en voeten. Haar rug is kaarsrecht. Ze lacht. ‘Mij krijg je niet meer om!’
– Annemiek Custers